Opis przypadku

Dane ogólne: Imię: Kacper Pochodzenie: Miasto średniej wielkości Sytuacja rodzinna: Wychowywany przez oboje rodziców, jedno młodsze rodzeństwo

Wczesne lata życia (wiek przedszkolny) Już w wieku przedszkolnym Kacper wykazywał trudności w funkcjonowaniu społecznym. Nauczyciele oraz opiekunowie w przedszkolu zauważali:

Częste wybuchy złości i agresji wobec innych dzieci,

Brak umiejętności współpracy w grupie,

Niezdolność do przestrzegania zasad i norm społecznych,

Silne dążenie do dominacji i kontrolowania innych,

Niekontrolowane napady gniewu, gdy coś nie szło po jego myśli.

Rodzice Kacpra, mimo licznych sygnałów ze strony wychowawców, nie traktowali tych objawów jako poważnego problemu. Tłumaczyli jego zachowanie „trudnym charakterem”, „dużą energią” oraz przekonaniem, że „chłopcy tacy są”. Nie podjęli żadnych działań w celu diagnozy ani terapii.

Wiek szkolny (6-12 lat) W szkole podstawowej problemy Kacpra się nasiliły. Pojawiły się:

Częste konflikty z rówieśnikami i nauczycielami,

Unikanie obowiązków szkolnych,

Pierwsze przypadki drobnych kradzieży (np. zabieranie kolegom przyborów szkolnych, pieniędzy),

Zachowania buntownicze wobec autorytetów,

Manipulowanie innymi dziećmi i wymuszanie na nich określonych działań.

Rodzice nadal nie podejmowali żadnych działań, tłumacząc to okresem buntu i dojrzewania. Wskazywali na to, że „chłopak musi być twardy” i „nie można go ciągle kontrolować”. Szkoła zgłaszała problem, jednak brakowało konsekwentnych interwencji.

Okres dojrzewania (13-16 lat) Z biegiem lat zachowanie Kacpra uległo dalszemu pogorszeniu. W wieku 14 lat zaczęły się:

Wagary i unikanie szkoły,

Wandalizm (niszczenie mienia szkolnego i publicznego),

Ucieczki z domu na całe noce,

Eksperymentowanie z używkami (papierosy, alkohol),

Pierwsze kontakty z grupą rówieśniczą, która miała problemy z prawem,

Kradzieże w sklepach i bójki na terenie miasta.

W wieku 16 lat Kacper został zatrzymany przez policję za udział w napaści na innego nastolatka i uszkodzenie mienia. Trafił do sądu dla nieletnich, gdzie rozpatrzono jego przypadek. Dopiero w tym momencie rodzice zaczęli szukać pomocy, jednak wcześniejsze zaniedbania w zakresie wychowania i terapii doprowadziły do poważnych trudności w procesie resocjalizacji.

Podsumowanie i wnioski Zaniedbanie problemów behawioralnych we wczesnym dzieciństwie i bagatelizowanie ich przez rodziców przyczyniło się do eskalacji zachowań antyspołecznych u Cypriana. Brak interwencji na wczesnym etapie życia spowodował, że trudności przekształciły się w poważne zaburzenia zachowania, prowadzące do konfliktu z prawem. Wczesna diagnoza i odpowiednia terapia mogłyby pomóc w skierowaniu chłopca na właściwą ścieżkę rozwoju.

Dlatego w przypadku zauważenia trudności należy reagować SZYBKO!

KONSULTACJA z psychologiem nie jest wiążąca i nie zmusza do podejmowania dalszych działań!

Wypracowania nowego nawyku zachowania jest łatwiejsze, niż jego ODUCZENIE!

Zwracanie się o pomoc to NIE powód do WSTYDU!